قهوه سبز کنیا

Kenya Green Coffee

توضیحات

کنیا کشوری در شرق آفریقا است که شاید کمتر کسی از این کشور اطلاعاتی داشته باشد. این کشور با داشتن منابع طبیعی از جمله نفت، همواره مورد توجه کشورهای استعمارگر بوده است. در این پست شما را با یکی از پر طرفدارترین محصولات کشاورزی این کشور، یعنی قهوه سبز کنیا، آشنا خواهیم کرد.

کنیا کشوری در شرق آفریقا که خط استوا از میانه آن عبور می‌کند. این کشور همواره هوای گرم دارد. در قسمتی که با اقیانوس هند همجوار است، هوای معتدل و گرم و دیگر جاهای آن گرم و خشک می باشد. این کشور سالیان سال تحت استعمار بریتانیا بوده و در سال 1963  استقلال یافت. شاید جالب باشد که بدانید در اتحادیه آفریقا، کنیا پر سرعت ترین اینترنت را دارا می‌باشد. کنیا فرهنگ های گوناگونی را در خود جای داده است.

امروزه توریست‌های بسیاری برای بازدید از قبیله‌های گوناگون از جمله قبیله ماسای به این کشور سفر می‌کنند. مردم این کشور در ورزش زبان‌زد هستند و بهترین دونده های دنیا از این کشور می‌باشند. الیود کیپچوگه، کاترین اندریبا و پل ترگات از قهرمانان و رکورد داران دو ماراتن هستند که اصالتا اهل کنیا می‌باشند.

قهوه سبز کنیا

چیزی که این کشور را خاص تر می‌کند، کشت قهوه آن است. در سال 1893 مبلغان فرانسوی از جزیره رئونیون اولین دانه‌های قهوه را به کنیا آورده و سه سال بعد اولین محصول قهوه که گونه بوربون بود، به دست آمد. در دوره استعمار قهوه کشت شده در کنیا مستقیما به لندن می‌رفت. پس از استقلال این کشور، فروش قهوه به کنیا بازگشت.

در سال ۱۹۳۴ سیستمی به عنوان حراج قهوه برای فروش آن شکل گرفت که هنوز نیز از این روش استفاده می‌شود. سیستم حراج قهوه بدین‌گونه است که به تولید کنندگانی که بر قهوه با کیفیت تمرکز می‌کنند، پاداش تعلق می‌گیرد. از سوی دیگر خریداران نیز باید قیمت بیشتری برای خرید قهوه پرداخت کنند. به همین دلیل این سیستم دچار فساد شده است.

درجه بندی قهوه های کنیا

کنیا قهوه‌های خود را با درجاتی دسته بندی نموده است. این درجات ترکیبی از اسکرین دانه قهوه و کیفیت آن می‌باشد. اسکرین در واقع سایز دانه قهوه است که با غربالگر سایز دانه سبز قهوه سنجیده می‌شود. کشورهای دیگری نظیر هند یا کلمبیا نیز از سایز دانه جهت دسته بندی استفاده می نمایند.

E : دانه هایی با درجه  E به خاطر سایز برگشان به دانه های فیلی مشهور هستند.

AA: دانه هایی که سایز اسکرین آنها ۱۸ یا قطر آن ۷.۲۲ میلی متر میباشد

AB: متداول ترین  قهوه کنیا از این درجه بندی است. این دسته شامل دانه A  که اسکرین ۱۶ و دانه  B   که اسکرین ۱۵ را شامل می‌شود. این دسته بندی ۳۰ درصد تولید سالانه کنیا را تشکیل می‌دهد.

PB: این درجه بندی برای گیلاس های قهوه ای است که به جای یک دانه ، دو دانه قهوه در آن می‌باشد.

TT: این دسته دانه‌های کوچک تری نسبت به دیگر دسته بندی‌ها دارد و دانه‌هایی که در دسته های بالا حذف شده اند در این دسته قرار می‌گیرند.

T: دانه های کوچکی که معمولا تکه‌های شکسته دیگر دانه ها را شامل می‌شود.

زیرگونه های قهوه کنیا

قهوه های باتیان، رویرو 11، SL 34  و SL 28 از زیرگونه های قهوه در کنیا می باشد.

sl28، گونه انسان ساز

این گونه اولین بار در سال 1930 و در کنیا متولد شد. این گونه میوه‌های قرمز رنگی دارد که دانه‌های بزرگتر از حد متوسط دارد. گونه sl28 در ارتفاعات بالا، بهتر به ثمر می‌رسد. قهوه‌ای که از ثمره این گونه به دست می‌آید، طعمی مانند انگور سیاه فرنگی به شما می‌دهد. این گونه در زمان طولانی تری به بازدهی می‌رسد و ر برابر آفات آسیب پذیر تر است.

SL34، تحفه ای از جزیره بوربون

این زیرگونه از ماسون های فرانسوی انتخاب و به تانزانیا و سپس کنیا آورده شد. این گونه می‌تواند طعم میوه ای از خود نشان دهد اما در کل کیفیت کمتری نسبت به زیر گونه  sl28 خواهیم داشت.  دو گونه  sl28 و  SL34 هردو امکان گرفتاری به بیماری زنگ برگ قهوه را خواهند داشت.

باتیان و رویرو 11

این دو گونه از زیر گونه‌های کاتیمور می‌باشند. درختان باتیان از سال دوم بار میوه خود را به کشاورزان عرضه می‌کنند. نام رویور 11 از ایستگاه تحقیقاتی گونه‌های قهوه و نام باتیان از قله بلند کشور کنیا گرفته شده است.

مناطق پرورش دهنده قهوه کنیا

در منطقه مرکزی کنیا بهترین و بیشترین قهوه‌ها تولید می‌شود. در کنار این منطقه، نیری، مورانگا، کیرینیاگا، امبو، مرو، کیامبو، ماچاکوس و کیسی و ناکورو از مناطق دیگر پرورش دهنده قهوه می باشد.

ناکورو  بالاترین میزان رشد قهوه را دارا است. این منطقه در مرکز کنیا واقع شده و برخی درختان این منطقه در حال از بین رفتن است. منطقه کیامبو نیز در دست شرکت های چند ملیتی است که باعث شده تا فرایند تولید دانه قهوه به صورت مکانیزه صورت گیرد. منطقه نیری نیز در مرکز کشور واقع شده و بر روی خاک آتشفشانی قهوه های فوق العاده ای رشد و کشت می شود. به طور معمول از اکتبر تا دسامبر، برداشت اصلی محصول صورت می‌گیرد و در ماه‌های ژوئن تا آگوست برداشت دوم یا فرعی توسط کشاورزان انجام می‌شود.