قهوه سبز بوروندی

Burundi green coffee

توضیحات

بوروندی، کشوری در مرکز افریقا است که به پرورش و تولید قهوه می‌پردازد. طعم قهوه‌های این کشور می‌تواند پیچیدگی‌های خاص خود را داشته باشد و و طعم میوه ای مانند توت را در دهان ایجاد کند. مناطق پرورش دهنده این کشور به چند منطقه عمده تقسیم می‌شود که غالبا زیر گونه‌های بوربون، جکسون، میبیریزی و برخی از زیرگونه های Sl را پرورش می‌دهد. قرار است در این پست شما را بیشتر با قهوه سبز بوروندی آشنا خواهیم نمود.

در دنیا کشورهای زیادی به تولید و پرورش قهوه سبز می‌پردازند. در این بین کشورهای افریقایی سهم قابل توجهی از تولیدات این دانه خوش طعم را بر عهده گرفته است. کشورهایی که شاید نام آن هارا کمتر شنیده اید و یا صرفا اخباری از درگیری‌ها و کشتارهای درونی آن را از تلویزیون شنیده باشید. بوروندی یکی از این کشورهاست. این کشور در هماسیگی رواندا، کنگو و تانزانیا بوده و در خشکی محصور شده است. جنگ های قبیله ای باعث شده مردم این کشور در شرایط نا به سامانی به سر ببرند و نسل کشی ها یا اصطلاحا پاکسازی قومی، باعث شده این کشور به پیشرفت چندانی در زمینه اقتصاد دست پیدا نکند.

اما جدای درگیری های قومی و قبیله ای، بوروندی یکی از کوچکترین کشور های آفریقایی است که آب و هوای استوایی دارد. این کشور به آب های آزاد راه ندارد و  روی فلات تپه ماهوری واقع شده است. دریاچه های کوچک و بزرگی در اطراف و درون این کشور وجود داشته که دریاچه تانگانیکا، قسمت جنوب غربی بوروندی را پوشانده است. زمین های بوروندی زراعتی و مرتع بوده و با توجه به آب و هوای استوایی، زمینه مناسبی برای کشت میوه ها و گیاهان استوایی  می‌باشد. یکی از این گیاهان، قهوه است.

قهوه در بوروندی

قهوه ابتدا در دهه 1920 ، در دورانی که بوروندی مستعمره بلژیک بود به این کشور وارد شد. از دهه 1930 هر کشاورز را مجبور کردند که دست کم 50 درخت قهوه بکارد. در سال 1962 بوروندی توانست استقلال خود را به دست آورد و از آن پس، تولید قهوه خصوصی شد. از سال 1991 رشد قهوه به صورت مستمر افزایش یافت تا آن که کشور بوروندی دچار جنگ داخلی شد.

بعد از جنگ، سرمایه گذاری در این صنعت با جدیت بیشتری صورت گرفت. بار اصلی معیشت بر کشاورزی بوروندی بوده و به علت جنگ داخلی ،اقتصاد اینن کشور متلاشی شده بود. امروزه تولید قهوه در این کشور در حال بهبود است. صادرات قهوه و چای 90 درصد درآمدهای ارزی این کشور را شامل می‌شود. امیدهایی وجود دارد با به وجود آمدن ثبات سیاسی و استمرار آن در این کشور، اوضاع این صنعت نیز بهبود یابد.

قسمت زیادی از بوروندی کوهستانی است که با آب و هوای استوایی، زمینه مناسبی برای تولید قهوه را فراهم نموده است. در این کشور مزارع بزرگی برای کشت قهوه وجود ندارد و این دانه توسط کشاورزان و زمین داران خرد تولید می‌شود. در سال های اخیر تولیدکنندگان قهوه در کنار یکی از 160 ایستگاه شستشوی قهوه سازماندهی شده اند. اغلب این ایستگاه‌های شستشو در مالکیت دولت هستند و یک سوم آن را بخش خصوصی اداره می‌کند.

بهترین قهوه بوروندی

زیرگونه‌های بوربون بهترین قهوه های کشور بوروندی هستند که با روش شسته فراوری می‌شوند. البته زیرگونه‌های دیگری در این کشور کشت می‌شود اما زیر گونه‌های بوربون، جکسون، میبیریزی و برخی از زیرگونه های SL بهترین نوع قهوه  این کشور می‌باشد.

 قهوه بوروندی شباهت های فراوانی به قهوه رواندا دارد. هر دو کشور ارتفاع تقریبا یکسانی دارند و محصور بودن در خشکی در هر دو کشور، دردسرهایی برای صادرات سریع قهوه سبز این دو کشور به وجود آورده است. همچنین نقص سیب زمینی، نوعی بیماری برای قهوه، در کشور بوروندی نیز دیده می شود.

نقص سیب زمینی چیست؟

این نقص در قهوه رواندا و بوروندی دیده شده است. یک نوع خاصی از باکتری وارد پوست گیلاس قهوه می شود و سمی ناخوشایند را به وجود می آورد.  البته این سم بزای سلامتی انسان ضرر ندارد اما باعث به وجود آمدن عطر تندی مانند سیب زمینی پوست کنده می شود.
ریشه کن کردن این نوع نقص بسیار مشکل است و بعد از برداشت نقریبا قابل شناسایی نیست. اصولا تا بعد از آسیاب قهوه تشخیص آن سخت می باشد.

قهوه بوروندی قابلیت ردیابی دارد؟

قابلیت ردیابی در قهوه یکی از گزینه های مهم در خرید و تعیین کیفیت آن می باشد. قهوه بوروندی پس از رسیدن به ایستگاه شستشو با یکدیگر ترکیب می شدند. این کار به این معنی بود که منشا هر قهوه ای که از بوروندی صادر می شد، به ایستگاه شستشو هر منطقه می رسید.  از سال 2008 با استقبالی که از قهوه بوروندی شد، امکان خرید مستقیم قهوه که قابل ردیابی باشد نیز فراهم شد.

سال 2011 مسابقه ای برای کیفیت قهوه در این کشور برگزار شد که نام آن جام پرستیژ بود. این مسابقه باعث شد تا قهوه هر مزرعه به صورت جداگانه در ایستگاه های شستشو نگهداری شوند و بعد به تست کیفیت آن بپردازند. همین امر باعث شد تا قهوه هایی که در حراج فروخته می شوند، قابلیت ردیابی داشته باشند. کشور بوروندی پتانسیل فراوانی برای تولید قهوه سبز با کیفیت دارد. قهوه های با کیفیت بوروندی می تواند طعم های پیچیده ای از میوه های توت را در خود داشته باشد.

مناطق کشت قهوه سبز بوروندی

بوروندی کشور کوچکی است. به همین دلیل هر زمین کشاورزی که ارتفاع و شرایط مناسب رشد قهوه را داشته باشد، به تولید آن می پردازد. مزارع قهوه عموما دور تا دور ایستگاه های شستشو به کشت قهوه می پردازند. مناطق نظیر بوبانزا، منطقه روستایی بوجومبورا، بوروری، کیبیتوکه، گیتگا، کاروزی
روتانا، انگوزی، مووارو، موئینگا، مورامویا، ماکامبا، کایانزا و کیروندو به کشت قهوه سبز می پردازند. به طور میانگین ارتفاع  زمین های این منطقه بین 1400 تا 1700 متر از سطح دریا می باشد که به منطقه بستگی دارد. زمان برداشت قهوه سبز در ماه های آپریل تا جولای می باشد.

زیرگونه های قهوه سبز بوروندی

بوربون

در نظر بسیاری از قهوه شناسان، بوبورن طعم خاصی از شیریی دارد. گونه بوربون یک جهش طبیعی از گونه تیپیکا است که اولین بار در جزیره رئونیون ( La Réunion ) که قبلا به نام بوربون مشهور بوده است، دیده شد. میوه بوربون طیف رنگی از زرد، نارنجی و قرمز است. تفاوت درختان تیپیکا و بوربون، شکل ظاهری آن است. درختان بوربون شکل گرد تری دارند و بیشتر شبیه درختچه هستند

میبیریزی

این زیرگونه از نام مبلغی در رواندا گرفته شده است که تعدادی درخت قهوه از زیرگونه بوربون از گواتمالا به رواندا آورد. در دهه۱۹۳۰ این زیرگونه به بوروندی رفت و گسترش یافت.

زیرگونه های SL

زیرگونه های SL، گونه هایی از قهوه هستند که توسط دانشمندان در محیط آزمایشگاهی تولید شدند.